در جاده مشهد ـ سرخس حرکت می کنیم؛ در مسیر جاده ابریشم و در راه قدیم نیشابور به مرو می رویم تا آثار گذشتگان را بازیابیم. به یاد زمانی که جاده خراسان اهمیت بسیار داشت، در ذهن خود به دنبال ردپای کاروان شترانی می گردیم که بار ابریشم و باروت داشتند؛ شاید هم ادویه و رنگ در کنار سفالینه و فلز. به یاد تحقیق سیدمحسن حسینی می افتم؛ جزوه ای درباره «رباط شرف» که انگیزه اصلی این سفر را پدید آورد: دیدار از مهم ترین کاروانسرای جاده ابریشم در خراسان. از پله های اتوبوس که پایین می رویم، چشم هایمان از تابش آفتاب بهاری در دشت های گرم سرخس بسته می شود و گرمای زمین تف دیده به صورتمان می خورد. دشت سرخس، زمستان های بسیار سرد و تابستان های آتشین دارد. بی شک کاروانیان هم به مانند ما از دیدن کاروانسرایی با سایه سارهای خنک احساس شوق و وجد می کردند؛ از دیدن کاروانسرا یا رباط شرف!